Rozdział I

Las  wypełniał cichy szum liści, pohukiwanie sowy, która gdzieś się ukrywała obserwując wszystkich swoimi jasnożółtymi ślepiami i moimi ciężkimi krokami, które echem się roznosiły. Wkoło było słychać odgłosy rozmów zwierząt, w których przekazywały sobie nowiny z całego dnia. Plotkarze… Jedynym źródłem światła było zachodzące słońce, które cieszyło oko pięknym widokiem.

Szedłem wąską dróżką usianą starymi, zeschniętymi liśćmi i gałązkami wśród gęstych krzaków i wysokich drzew. Nie miałem konkretnego celu… Pragnąłem iść… Tylko iść… To taka zwykła czynność, na którą nikt nie zwraca uwagi, a na świecie jest tyle ludzi, którzy pięknie malują, śpiewają, ale nie mogą wykonywać tej banalnej czynności, chodzenia. Przez całe życie przykuci do wózka, codziennie zmierzający się z drwiącymi spojrzeniami…

-Coś cię wzięło na przemyślenia- usłyszałem cichy, ochrypły szept, na który aż podskoczyłem a cichy krzyk przerażenia wydobył się z moich ust roznosząc się po lesie.

-Harry!- wyszeptałem karcąco  nie chcąc  mącić spokoju panującego w lesie. Duch zrobił przepraszającą minę, chowając ręce za siebie.  Jego usta wykrzywiły się w delikatnym uśmiechu.

-Wybacz. Nie chciałem.

-Wiem- westchnąłem. Zatrzymałem się pod rozłożystym drzewem i usiadłem.

-Czy stało się coś o czym nie wiem?- usłyszałem ciche pytanie padające z mojej prawej strony. Odwróciłem głowę. Siedział pochylony do przodu, bawiąc się swoimi palcami.  Włosy opadły mu na czoło a na nagiej skórze ramion pojawiła się gęsia skórka.

-A istnieje taka rzecz?- zapytałem przechylając głowę. Harry roześmiał się.- Też tak sądzę. Nic się nie stało, Hazz- powiedziałem ciszej.  Delikatny uśmiech przemknął po jego twarzy kiedy poczuł moje gorące palce na swoim chłodnym, mglistym czole w geście odgarnięcia grzywki.

-Na pewno?- zapytał uważnie mi się przyglądając. Przytaknąłem.

- Oczywiście.- A co niby miałem mu powiedzieć? Prawdę? Jeszcze nie jestem na tyle szalony i zdesperowany, żeby mnie znienawidził.

-To dobrze- uśmiechnął się szeroko.- Martwię się o ciebie Lou.

-Wiem o tym. Wiem… Ja o ciebie też.

Wspomnienie wczorajszego spaceru nie znikało z moich myśli a wątpliwości nasilały się coraz bardziej. Bałem się, że Harry dowie się co mnie trapi, a wtedy…

Poczułem delikatny podmuch wiatru, a później mgliste dotknięcie na karku… Nigdy nie dasz mi spokoju? Uśmiechnąłem się, dyskretnie rozglądając się wkoło.  

-Nie…- usłyszałem szept cichszy niż wiatr przeznaczony tylko dla mnie. Pokręciłem rozbawiony głową.

-Louis?- usłyszałem zdziwiony głos Carmen.  Spojrzałem na jej twarz w odcieniu mlecznej czekolady. Obok stali: Lucas, wysoki, chudy brunet i Ana pękata blondynka o śniadej cerze. Wszyscy mieli zmartwione twarze i wzrok utkwiony we mnie. Zdałem sobie sprawę, że od godziny siedzimy pod mostem zamiast grzecznie robić notatki na lekcjach, a ja nie odezwałem się ani słowem. Jedynie ciche „cześć” i „tak”, kiedy zapytali się czy idziemy na wagary.

-Co się dzieję?- zapytała Ana kładąc swoją pulchną dłoń na moim ramieniu. Spojrzałem na rękę, która miała być „sygnałem”, że się o mnie martwią i są „ze mną” i zapragnąłem zostać sam.

-Nic- odpowiedziałem starając się uśmiechnąć.  

-Jasne- odparł sarkastycznie Lucas.  Spojrzałem na niego spod uniesionych brwi.

-Zarzucasz mi kłamstwo?

Milczał przez chwilę po czym z westchnieniem pokiwał głową. Zagotowało się we mnie. Jak mógł mi nie ufać! Mój najlepszy przyjaciel?!  Zanim zdążyłem rozwinąć swoje myśli i zastanowić się nad tym co robię trzymałem go  już za kołnierz  koszuli i przycisnąłem do zimnej ściany mostu. Lucasowi dech zaparło w piersiach a dziewczyny zaczęły histerycznie krzyczeć. Carmen próbowała mnie odciągnąć od chłopaka, ale ja przyciskałem go coraz mocniej do starych, czerwonych cegieł patrząc prosto w jego zielone, zlęknione tęczówki.

-Powiedz to na głos tchórzu!- warknąłem.

-Louis…- wychrypiał.- Co ty...?

-Louis! Puść go!- krzyczała przerażona Ana.

-Cicho bądź!- krzyknąłem kierując wzrok na małą kulkę z blond czupryną na głowie.

-Powiedz to na głos!- zwróciłem się do Lucasa mocniej wbijając jego plecy w nierówności w moście.- Powiedz!- krzyknąłem dobitniej.

-Kłamiesz!- wyszeptał ochrypłym głosem.

-Louis puść go- usłyszałem nagle spokojny głos Harry’ego.

-Nie!- krzyknąłem w odpowiedzi. Lucas zaczął się trząść jeszcze bardziej.

-Louis… Lou- powiedział dobitniej  Hazz. Lucas robił się fioletowy na twarzy.- Louis… Louis! Spójrz na mnie… Louis, do cholery! Spójrz na mnie.- Z wahaniem spojrzałem na jego twarzy, która nie wyrażała żadnych emocji natomiast oczy… Poczułem ukłucie w sercu… Jego oczy były pełne zawodu.  

Stróżki potu spływały mi po czole, a oczy zapełniły się łzami. To tak bardzo bolało. Odwróciłem wzrok w stronę Luca i te jego zielone, przerażone oczy tak bardzo podobne do jego oczu sprawiły, że poluźniłem uścisk.

-Lou… Louis… Puść go… Nie chcesz mu zrobić krzywdy… To twój przyjaciel- przemawiał kojącym głosem Harry.

-Nie baw się teraz w terapeutę!- zawołałem żałośnie mocniej zaciskając dłonie na czarnej koszulce Lucasa.

-Dobra! Puść go to kurwy nędzy, albo go zabijesz!- ryknął wściekły. To podziałało na mnie jak kubeł lodowatej wody. Puściłem Lucasa.  Przyjrzałem się swoim dłoniom, których palce były białe jak mąka z szeroko rozwartymi oczyma.  Chciałem udusić swojego najlepszego przyjaciela.

Co się ze mną dzieje do cholery?!

Usiadłem, opierając się o mur mostu tępo wpatrując się w ziemie.

-Louis?- przerwała niezręczną cisze Ana stojąca naprzeciwko mnie.  Carmen klęczała przy przerażonym Lucasie próbując go uspokoić.

-On chciał mnie zabić! Chciał mnie zabić!- wydzierał się.

-Zamknij ryj!- krzyknąłem. Umilkł przerażony, a dziewczyny spojrzały na mnie ze strachem w oczach.

-Co się z tobą dzieję?!

-Idźcie stąd. Chcę być sam- powiedziałem cicho odwracając się plecami. Po chwili moich uszu dobiegł dźwięk szurania butów o kamieniste podłoże. Po policzkach spływały mi ogromne łzy. Chciałem go zabić… Zabić… Jestem potworem.

-Louis…- odezwał się cichym głosem Harry. Usiadł obok mnie, przyglądając mi się dokładnie. Spojrzałem na niego spod zapuchniętych oczu.

-Zostaw mnie!- warknąłem wściekły.Na swoich ramionach poczułem jego zimną rękę przyciągającą do swojej klatki piersiowej.

-Shhh… Jestem z tobą- powiedział gładząc moje plecy.

-Puść mnie. Nie lubię jak ktoś mnie przytula.

Roześmiał się.

-Ale mnie lubisz?

Nie odpowiedziałem. Harry wzmocnił uścisk a ja wtuliłem się bardziej w jego klatkę.

-Lubisz…- mruknął.

-Nie- odpowiedziałem ledwo słyszalnym głosem.

-Lubisz, lubisz.

Westchnąłem zrezygnowany.

-Może trochę…

_____________________________________________

Hej o  to I rozdział zupełnie inny niż poprzedni. 

Napiszcie kilka słów, co o tym sądzicie. Będę wdzięczna. :)